Sapvasten - dag 1

Het sapvasten is begonnen. Gisteren combineerde ik versgeperst sap nog met noten en een laatste decafe-koffie, maar vandaag moest ik er dan toch echt aan geloven.

Ik startte de dag met een uitgeperst citroentje in warm water, en gooide door de dag heen willekeurig wat fruit en groente in de slowjuicer. Tussendoor kruidenthee, en 's avonds een bouillonnetje met keltisch zeezout. M'n buik roept steeds "Honger!" maar ik weet dat dat gevoel morgen of overmorgen verdwenen is.

Mijn Grote Voorbeeld? Joe Cross, al geef ik er wel een beetje mijn eigen draai aan. Hier de trailer van zijn docufilm 'Fat, sick and nearly dead':

De complete anderhalf uur durende documentaire is hier te zien. In de film zie je twee mannen transformeren van "fat, sick and nearly dead" in energieke, slanke, gezonde en levenslustige types. En dat door 60 dagen lang alleen versgeperste groente- en vruchtensapjes te drinken.

Vorig jaar heb ik voor het eerst zo'n langere vastenperiode ondergaan. Weliswaar niet 60, maar 40 dagen. Na een belabberde opstartweek voelde ik me fit en gezond als nooit tevoren. Ik had me voorgenomen om dit voorjaar een nieuwe ronde te doen. En nu is het dus zover. Hongerdag 1 doorstaan. Dag 2 en 3 zijn in mijn ervaring het moeilijkst omdat er dan in een hoog tempo gifstoffen loskomen en je bloedsuiker moet wennen aan minder input. Gelukkig hoef ik niet tegelijkertijd nog van de cafeïne af te kicken, dat heb ik de afgelopen weken al gedaan. Fingers crossed.

Blogvasten verbroken

En toen was de Afvallige ook afvallig wat het bloggen betreft. Gelukkig trok Lehmans Sister aan de bel. En tadaa, daar ben ik weer! Naast een veel te druk hoofd en volle agenda speelde mijn eigen perfectionisme me parten: als ik een stukje online gooi wil ik dat het leuk en interessant en humoristisch en origineel en goedopgebouwd is, en zo'n zelfopgeworpen drempel werkt nou niet bepaald stimulerend. Dus bij deze spreek ik met mezelf af dat ik geen geweldige stukjes hoef te schrijven. Er is niks mis met af en toe een paar regels of gedachtenflarden. Ook al steken die schraal af bij mijn nieuwe header.

Mijn laatste bericht? O ja, dat ging over problemen rond mijn contract. Het inschakelen van de vakbond en blijven zeuren heeft geholpen: deze week vond ik een brief in de bus waarin gemeld werd dat mijn contract met terugwerkende kracht weer een jaar wordt opgehoogd. Hoera. Een pleister op de bloedende wonde, want inmiddels staan de zaken er op het werk nog veel slechter voor. Ik werk in de dagbesteding, die door de aankomende veranderingen in de zorg van alle kanten aan het instorten is. Vooral voor de clienten vind ik het erg, maar voor mezelf en mijn collega's is het ook best een beetje zielig dat er een dikke kans is dat we volgend jaar naar een andere baan moeten omzien, en tot die tijd lapmiddelen moeten inzetten om de boel draaiende te houden.

Ik ben nu deels van ons voorheen goedlopende dagbestedingscentrum afgehaald om te gaan werken op een trefpunt. Vorige week voor het eerst, en toen kwam er maar anderhalve cliënt langs. Zat ik daar de hele dag voor piet snot. Via-via hoorde ik echter dat er op die locatie een paar clienten zijn die graag zouden moestuinieren op de betegelde binnenplaats. Ik heb besloten daar mijn tanden in te gaan zetten. Budget is er niet, maar er is vast ergens een potje bij de gemeente of een fonds.

En... vandaag ben ik begonnen met sapvasten. Nog niet helemaal volgens het boekje want ik heb wel notenpasta en een laatste kopje decafe op, maar dat noemen we dan maar 'afbouwen.' Twee dagen paasvrij vormen de ideale gelegenheid om honger te lijden, koppijn te krijgen en misselijk boven het toilet te hangen, waar een vastenperiode bij mij doorgaans mee begint. Maar de doorzetter wordt beloond: na een paar dagen is het hongergevoel weg en voel ik me doorgaans juist heerlijk energiek en goed. Jullie zullen het beleven. En dan jaag ik nu weer even wat bleekselderij door mijn slow juicer.

Uitbuiting

Mag ik even lekker mopperen? In mijn vorige blogje was ik nog in jubelsferen omdat ik het met veel creativiteit had gered om drie weken rond te komen van 100 euro. Arme sloeber spelen is zo erg niet, als je weet dat het maar van tijdelijke aard is. Op 21 februari zou ik gewoon weer een leuk salaris krijgen en lekker verder leven. Dacht ik. 

Contractverlenging
Ik heb een contract voor onbepaalde tijd voor een vaststaand aantal uren, met als aanhangsel een tijdelijk contract met wat extra uren. Geen vetpot, maar met toeslagen en her en der wat bijscharrelen gaat dat best. Tijdens mijn functioneringsgesprek in oktober of november besloten mijn baas en ik dat ik ook in 2014 weer extra uren zou gaan werken. Mijn baas zou dus het tijdelijke contract weer voor een jaar verlengen.

Toen eind januari mijn eerste salaris van 2014 werd bijgeschreven bleek ik echter alleen betaald te zijn voor de 14 uren uit mijn vaste contract: "Hoppetee, 760 euro, doe het er maar mee!" De baas beweerde bij hoog en bij laag dat ze wel de opdracht had gegeven om mijn bij-contract te laten verlengen, de secretaresse en de salarisadministratie beweerden bij hoog en bij laag van niet.

Maar nu bleek het inmiddels te laat, in 2014 mogen tijdelijke contracten niet meer worden verlengd en contracten niet meer worden opgehoogd. Bezuinigingen enzo. K#t.

Meeruren
Maar er was een uitweg: ik zou toch m'n extra uren mogen werken, en die als overuren mogen laten uitbetalen. Per saldo zou ik dan iets minder gaan verdienen voor dezelfde inspanningen, maar ik deed het ervoor. Ik keek over de schouder van de secretaresse mee toen ze mijn overuren voor januari met terugwerkende kracht invoerde, met een vinkje bij 'uitbetalen'. Bij het salaris van februari zou ik ze in harde euro's uitgekeerd krijgen. Beloofd!

Niet dus. Op 21 februari checkte ik met spanning mijn bankrekening en zag ik dat er net als in januari 760 euro was bijgeschreven. Niks overuren. De salarisadministratie meldde doodleuk: "Meeruren worden niet meer betaald." De enige mogelijkheid zou zijn het ophogen van mijn contract, stond er nog bij. Maar ja, dat was net via andere wegen binnen de organisatie al neergesabeld.

Inmiddels heb ik al twee maanden m'n extra uren gedraaid, en daar nog geen cent van gezien. En weet ik nu dat ik die dus ook niet meer ga zien, maar ze moet compenseren door extra vrije dagen op te nemen.

Zelfmedelijden
Afijn. Bij het vooruitzicht om weer een maand op zo weinig rond te komen verbleekten de mooie herinneringen aan de creatieve 100-euro-uitdaging van februari. Ik heb pats-boem wat geld van mijn spaarrekening gesleurd om mijn besteedbare maandgedrag wat te verhogen, en wentelde me in zelfmedelijden.

Maar ach. Het is eigenlijk best overkomelijk, en inmiddels heb ik me verzoend met het idee dat ik maar 14 vaste uren heb. Deze maand nog even bikkelen. De komende maanden verdien ik wat extra geld door bij te klussen als interviewer. De vraaggesprekken gaan nota bene over economische uitbuiting. Na deze week de eerste twee interviews afgenomen te hebben en overspoeld te zijn met praktijkverhalen denk ik: "Wat heb ik het toch eigenlijk goed!"

De beest uithangen met 6 cent

Achter de schermen wordt hard gewerkt, ook als jullie niks van me horen. Ik had mezelf tot doel gesteld om drie weken door te komen op 100 euro. Tjonge, dat was me de uitdaging wel.

De dagen gingen traag voorbij, maar vandaag was het eindelijk de allerlaatste dag. Ik had niet verwacht dat ik het zou kunnen zeggen, maar: ik heb het GEHAALD! Ik heb zelfs nog 6 cent over! (Of eigenlijk 25,06 euro want vandaag haalde ik 25 euro binnen door een half uur over deodorant te praten met een stelletje marktonderzoekers). En dat terwijl ik voor 90% op biologische etenswaren heb geleefd, en ik onverwachts een nieuwe broek moest kopen omdat de naden van één van mijn twee broeken waren opengebarsten.

Met zo weinig geld leven was flink puzzelen, maar het maakte ook erg creatief. Een verslagje volgt nog, eerst even uitpuffen en morgen zien hoe hoog (lees: laag) mijn salaris deze maand is. 

Wat zal ik eens gaan doen voor 6 cent?

Het Kaasmonster

Vanwege een mislukte contractverlenging heb ik deze maand onverwachts een stuk minder te besteden. Vandaar dat ik besloot om van 1 tot 21 februari (mijn volgende salarisbetaling) proberen te leven van 100 euro. Veel meer heb ik ook niet, tenzij ik mijn spaarrekening plunder. Alsof dat nog niet genoeg is, valt deze uitdaging samen met mijn andere uitdaging: een maand geen suiker, en als ik zuivel eet alleen biologische (of liever nog: biologisch-dynamische).

Deze week bestelde ik voor het eerst boodschappen bij Odin. Ik kende Odin van de groente- en fruitabonnementen, maar had me nooit gerealiseerd dat er ook een uitgebreide webwinkel aan vast zit. Tot ik dat bij haar las. Ik heb genoeg biowinkels in mijn omgeving, maar zo'n webbestelling die je pas twee dagen later afhaalt leek me de ideale manier om weloverwogen boodschappen te doen. Het heeft geen zin om lekkere-trek impulsaankopen te doen, omdat ik toch twee dagen moet wachten voor ik het in huis heb. Ik kan aan de hand van de aanbiedingen meteen een beetje plannen wat ik de hele week wil eten. En: ik kan meteen zien hoeveel geld ik kwijt ben. Ongeveer dan, want omdat sommige dingen nog moeten worden afgewogen, kunnen het in de praktijk wat grammetjes meer of minder worden.

Ik vulde mijn online winkelwagen uitsluitend met reuze verstandige aankopen als pompoen, zuurkool, tempeh, rooktofu, andijvie, tomaten en sla. Als uitspatting kwam daar een bakje knoflookolijven bij, en een stukje biologisch-dynamische fenegriekkaas die in de aanbieding was. De teller eindigde op 33-euro-zoveel. Zuivel eten vind ik niet zo oké, ethisch gezien enzo, maar kaas vind ik zo onweerstaanbaar lekker dat ik het soms niet kan laten. Met kaas in de buurt verander ik in een kaasmonster. Hoe veel of weinig ik ook in huis haal: de dag erna is het schoon op. Het is dus de kunst om maar een klein stukje of pakje te kopen, en ook niet te vaak. Dan ga ik mezelf niet kwellen, en sta ik mezelf toe het gewoon allemaal op te eten. Burp.

Vandaag kon ik mijn pakket ophalen bij een groentenman in de buurt. In plaats van de verwachte 33 euro bleek ik opeens 37 euro te moeten neertellen. De kaas bleek de schuldige: ik had geen stukje van 3-euro-zoveel geleverd gekregen, maar van 7-euro-zoveel. Bijna twee keer zoveel dan besteld, en meer dan een halve kilo kaas!

O jee. Dit betekende niet alleen een grote hap uit mijn weekbudget, maar ook dat het immer op de loer liggende Kaasmonster pardoes wakker werd en niet meer te stuiten was. Het sneed een flink stuk af, bij wijze van lunch. Hmjamjam. En toen nog een plakje. Hmjamjam. Burp. En hoe gênant, natuurlijk moest toen net de Manlief onverwachts langswaaien. 

Maar goed. Ik stuurde een semi-boos mailtje naar Odin. Een paar uur vond ik een antwoord in mijn inbox: "We vinden het erg vervelend dat u een te groot stuk kaas heeft ontvangen. Normaal kan het iets meer of minder zijn maar dit is wel een groot verschil. Onze excuus voor dit ongemak. Wij zullen dan ook een bedrag van € 3.38 in mindering brengen bij uw eerst volgende bestelling." Kijk, dat vind ik nog eens netjes! Maar of ik de volgende keer weer kaas durf te bestellen?

Oefening baart kunst, en lekkere boekweitpannenkoeken!

Op 40 dagen suikervrij zag ik dat Sjouke zich als ontbijt of lunch regelmatig trakteert op een boekweitpannenkoek, suiker- en glutenvrij. Wat een luxe! Zo wilde ik ook wel een uitdaging uitgaan.

Ik kocht bij de biowinkel een zakje volkorenboekweitmeel (foei, ik typte eerst 'mail'). Behalve suiker- en glutenvrij wilde ik dat het beslag ook veganistisch zou worden. Zoals ik al eerder schreef: ik ben niet zo van de recepten, ik doe altijd gewoon maar wat. Ik mengde de boekweit op de gok met wat wijnsteenbakpoeder, wat 'no egg', een snufje keltisch zeezout en een flinke scheut rijstemelk. Hoe moeilijk kon het nou helemaal zijn?

Nou, toch ietsje moeilijker dan ik dacht, dus. Poging 1A. Ik wilde overigens geen mietje zijn en at hem gewoon op.

Poging 1B. Erg veel schot in de zaak zat er nog niet.

Een paar dagen later waagde ik weer een dappere poging. Ik besloot kikkererwtenmeel toe te voegen dat ik nog in huis had. Kikkererwtenmeel wordt door veganisten vaak gebruikt ter vervanging van ei in recepten. En zowaar, poging 2A leek al heel wat!

Eh... of toch niet.

En toen lukte ineens wel! Poging 2B (met peer, kaneel, walnoot en palmsuiker)

Zo goed zelfs, dat ik het de manlief vandaag ook wel durfde voor te schotelen. Dit gebruikte ik. Behalve het boekweitmeel (typte ik verdorie weer 'mail') dat ik vorige week kocht had ik alles al huis.'t Kan ook vast een stuk minimalistischer, zonder die 'no egg', en misschien ook wel zonder bakpoeder. En met water in plaats van rijstemelk. Maar die experimenten bewaren we voor een volgende keer.

De eerste pannenkoek serveerde ik met een restje spinazie en geroosterde pijnboompitjes. Op de tweede pannenkoek plempten we versgemaakte appelcompote, ahornsiroop en gehakte nootjes (niet in de blender doen die nootjes, dan heb je binnen 10 seconden notenmeel in plaats van stukjes noot; zegt de ervaringsdeskundige).

Ik word nog wel eens een keukenprinses!

Minimumlijer

"Misschien moet ik ook maar een minimummaand gaan doen, en lekker goedkoop eten..." mijmer ik terwijl de manlief naast me op de bank zit. "Misschien moet je voor de verandering eens een keer normáál gaan eten?" is zijn droge reactie.

Na drie jaar samen met mij weet hij inmiddels hoe wispelturig het leven met een Dikke Dame zonder Discipline is. "Ik wil geen suiker meer eten," meld ik de ene dag, "Alleen volkoren," "Nee, helemaal geen brood en tarweproducten meer," "Ik drink geen koffie meer," "Aaah mag ik alsjeblieft een koffie?" "Doe mij ook eens zo'n koekje?" "Ik ga sapvasten, kook jij voorlopig je eigen potje maar," "Ik wil alleen nog maar biologisch en suikervrij, zullen we afspreken dat ik voortaan elke avond kook en dat jij dan wat aan de boodschappen meebetaalt?"

Bij elke nieuwe vlaag denkt hij: "Het zal z'n tijd wel duren." Ik kan het hem niet eens kwalijk nemen. Maar echt, die minimummaand. Misschien is die wel noodzakelijk... 

Salarisgedoe

Ik betrapte mezelf erop dat ik gisternacht in bed lag te malen over geld. Terwijl ik me had voorgenomen nooit meer te gaan malen over geld. Want zo'n knoop in de maag en kortsluiting in de hersenen maken de mens niet bepaald gelukkig.

Na aftrek van mijn vaste lasten blijft er maandelijks 225 euro over om van te leven. Althans, dat is waar ik op reken. Boodschappen, OV, verzorgingsproducten, extraatjes. Geen vetpot, maar met een beetje creativiteit wel te doen. Vooral als ik af en toe ergens wat extra inkomsten vandaan scharrel. Nu blijkt mijn baas vergeten te zijn om de in 2013 ingevoerde contractuitbreiding door te trekken naar 2014. Terwijl ze maanden geleden al had beloofd dat te zullen gaan doen, en ik haar er nog een paar keer aan herinnerd heb. Geheel onvoorbereid kreeg ik in januari opeens zo'n 100 euro minder uitbetaald. En 100 euro op 225 euro is nogal wat. Ik trok meteen aan allerlei bellen, en kreeg mailtjes vol bureaucratisch geneuzel terug van de baas, van haar secretaresse en de salarisadministratie:

"Helaas wat minder goed nieuws voor je. Ik heb HRM gebeld en ze hebben geen mutatie kunnen vinden. Bovendien moet [de baas] nu eerst via een vacatureweging een aanvraag doen voor meer uren en pas als dat akkoord bevonden is mag ze de mutatie doen, dus het is nog niet zeker of het allemaal door gaat."

Wat een walgelijk plaatje

Mini-minumummaand

Een noodgedwongen pas-op-de-plaats dus. Het idee van een minimummaand, waarin jij voor jezelf ondervindt met hoe weinig geld jij uit kan komen, stamt van Marieke Henselmans. Ze schreef erover in het boek 'Sta financieel sterk', dat ik in januari las (zie mijn boekenlijst). Firma Fluitekruid kondigde op haar blog aan dat ze de uitdaging aan zou gaan, en inmiddels haakte de ene na de andere blogger aan.

Ik wil het niet een maand gaan doen, maar drie weken. Van nu tot aan mijn volgende salarisuitbetaling op 21 februari ga ik proberen te leven van 100 euro in totaal. De tandarts niet meegerekend. Een soort mini-minumummaand. Ik wil geen goedkoop, niet-duurzaam geproduceerd crisisvoedsel gaan kopen, maar teren op mijn voorraden (en eindelijk eens die potten linzen, smakeloze sojabrokken en eeuwigkokende rijst gaan opmaken) en dat aanvullen met vers biospul.

Nu op naar de boerenmarkt, want een pak koffie en pot aardappelsambal kan er wel van af, toch?

Balletjes!

Dit gaat geen foodblog worden hoor, want ik ben helemaal niet kokkerellig aangelegd en voor recepten ben ik veel te recalcitrant, maar... Kiek nou toch 'es!

Marga H las dat ik me de afgelopen week ongans heb gesnackt aan noten en dadels, en schreef: "Hou je van notenballetjes? Ik vindt ze altijd veel lekkerder dan zo los de dadels, rozijnen en noten te eten. Je gooit gewoon die dingen allemaal in de keukenmachine, eetlepel cacaopoeder erdoor en goed fijnmalen tot de olie er vanzelf iets uitkomt waardoor de boel plakkerig wordt. Balletjes draaien en lekker op eten. Maar waarschijnlijk ken je dat zelf ook al wel..."

Gegeten had ik zulke balletjes al wel eens, uit van die dure miniverpakkingen uit de rawfood winkel, maar ik was nog nooit op het idee gekomen ze zelf te maken. Het bleek gevaarlijk makkelijk.

Men gooie een handjevol rauwe noten in de blender, gevolgd door een aantal dadels (wel ontpitten, anders kan je blender meteen naar de stort), wat rozijnen en een schep rauwe cacao. Er ging bij mij ook nog een beetje kokos en vanillepoeder in. Blender aan. Niet schrikken van het lawaai. Niet schrikken als de kleverige substantie er warm uitkomt (of moet ik daar wel van schrikken, blendergewijs?). De massa tot balletjes kneden en door de kokos rollen. Mee neerploffen op de bank en meteen opeten.

Ik vrees dat er een nieuwe verslaving op de loer ligt...

Een halve kilo gezond vet

Nee, dat gaat lekker. Mijn beloning voor een week gezond eten is een halve kilo erbij op de weegschaal.

Toch ben ik niet ontevreden. Mijn voornemen om een maand geen suiker en geen niet-biologische zuivel te eten had het (nog niet bedachte) bij-effect dat ik buitenshuis nauwelijks in de verleiding kon komen om te snaaien. Want suiker en zuivel, dat zit bijna overal wel in. Wel vergreep ik me deze week iets te vaak aan de dadels, de moerbeien en de rauwe noten die ik voor de gezonde snaaitrek in huis had gehaald. In iets te grote hoeveelheden is daar niets gezonds meer aan natuurlijk.

Mijn week in hoofdlijnen en hoogtepunten (en vrees niet, ik zal heus niet iedere week met zo'n lang verslag gaan komen):

Maandag

In de koelkast van de zaak lag een eenzaam stuk brie dat over was van de nieuwjaarsborrel. Bijna greep ik ernaar. "O nee, dat is geen biologische zuivel," bedacht ik nog net op tijd. In mijn koffie ging per ongeluk wel koffiemelk. Okee, ik lieg. Het was niet per ongeluk. Ik greep het kannetje met koffiemelk, dacht toen: "O nee, da's geen biologische zuivel," maar deed heel schuldbewust toch een scheutje in mijn koffie. Mental note to self: zwarte koffie leren drinken. Het koekje bij de koffie liet ik moeiteloos liggen, terwijl ik dat voorheen met smaak weg zou eten. Het liefst nog in drievoud. Naast mijn lunch - roggecrackers met pindakaas en een banaan - had ik een bakje met rauwe nootjes, gedroogde moerbeien en dadels meegenomen voor de trek tussendoor. De moerbeien trokken veel bekijks.

Ik onderdrukte succesvol de neiging om na werktijd de supermarkt binnen te stappen voor wat kleine boodschapjes, wat er altijd meer worden dan gepland, en waarvan er altijd wel per direct iets 'voorgeproefd' moet worden. 's Avonds at ik door de manlief klaargemaakte macaroni. 

Dinsdag

Het summum van gezond eten is natuurlijk de groene smoothie. Dus die draaide ik dinsdagochtend in elkaar van oude restjes uit mijn groente- en fruitla. Verrimpelde appeltjes en bleek uitgeslagen boerenkool perste ik in de slow juicer, en daarna blenderde ik dit sap met een banaan en wat toverspul dat ik ook nog in huis had: chiazaadjes, macapoeder en lucumapoeder. Het gifgroene resultaat ging mee naar mijn werk. Mijn collega's zeiden er nauwelijks iets van, omdat alle aandacht al uitging naar onze bazin en haar brouwsel. Die had het gepresteerd om een hele smoothiekan vol roodachtige blubber mee te nemen, die ze pontificaal naast haar computer neerzette. Hij verspreidde een soort plantachtige hennageur. "Gatver!" riepen mijn collega's bij de aanblik, en ik bleef met mijn bescheiden groene flesje buiten schot. 

Weer wilde mijn onderbewuste me na werktijd naar de supermarkt drijven. Het heilige boontje in me won. Linea recta naar huis!

Woensdag

Ik moest een middag de hort op. Om goed voorbereid te zijn op plotselinge snaaiaanvallen nam ik een bakje met noten, rozijnen en dadels en een flesje water mee. Naast het treinstation bleek een supermarkt te zijn, waar ik op de terugweg toch even binnenstapte. Ik hield het bij biobananen, drie zakjes gevriesdroogd fruit en vier miniportieverpakkingen noten&vruchtjes die in de aanbieding waren. Pas toen ik in de trein achteloos de drie zakjes gedroogd fruit wegkauwde bedacht ik me dat ik helemaal niet geluncht had. Was ik toch niet zo goed voorbereid op pad gegaan als ik het mezelf had doen voorkomen. De portieverpakkingen nootjes gingen per ongeluk ook dezelfde dag al op. 's Avonds was er weer dezelfde macaroni als maandag. 

Donderdag

Er was nu werkelijk niet meer zoveel eetbaars in huis. Maar nog wel twee avocado's, en daar maakte ik een chocolademousse van. Mij hoor je niet klagen.

's Avonds at ik met mijn vegetarische eetgroepje. Ik had me voorgenomen dat ik, als ik bij anderen eet, niet zo streng ga doen met mijn zelfopgelegde regels van geen suiker en geen bio-industrie zuivel. Wat beleefd te vermijden valt, vermijd ik, en de rest ik mee. De hoofdmaaltijd heb ik dan ook gewoon gegeten. Wel nam ik maar een klein schepje van de witte rijst. Terwijl de anderen bitterkoekjesvla aten, las ik om mezelf af te leiden van dat verleidelijke hapje hardop de ingredienten voor. Ik geloof dat toen niemand hem meer met smaak at. We eindigen zoals altijd met koffie en opgeklopte melk. Niet bio, dus ik dronk hem zonder de melk. Bikkel dat ik ben!

Vrijdag

Ik had het al dagen geleden bedacht: na het zwemmen zou ik boodschappen doen bij de biowinkel die ik dan passeer. Dan kon ik eindelijk de voorraden aanvullen. Dat deed ik iets te grondig: dik 70 euro telde ik voor de boodschappen neer. Ik lunchte als een koningin, met rijstwafels, biokaas, veganistische Willemsburger kaas en verse rauwkost. 's Avonds maakte ik neppe scrambled egg van tofu en kala namak, zwavelhoudend zout dat naar ei smaakt. Spinazie en aardappels erbij. Jammie!

Zaterdag

Ik had een vergadering aan de andere kant van Nederland. Heel braaf nam ik een maaltijdsalade en een vork mee. Het bakje met nootjes en rozijnen was inmiddels al een trouwe metgezel. Op het station kocht ik geen koffie, en tijdens de vergadering bleef ik braaf van de koekjes en de chocola af. De zwarte vergaderkoffie wende al een beetje.

 

Na afloop gingen we traditiegetrouw eten bij de Indonesier. Ik vroeg om een veganistische maaltijd, maar heb niet moeilijk gedaan over eventuele toegevoegde suiker. Wel koos ik voor spa rood in plaats van Cola light. 

Zondag

Die veganistische eierprut van vrijdag smaakte naar meer. Ik fabriceerde op zondagochtend een bak vol. Hij bleek ook heerlijk te smaken op crackers! Voor eiersaladefanaat Manlief deed dit smeersel niets onder voor echte eiersalade. Zelfs niet voor de zelfgemaakte van zijn moeder.

Daarna was ik zo druk bezig met rommelen in huis dat ik vergat te lunchen. Om half 5 vertelde mijn maag me dat er iets in moest. Ik bakte een kliek aardappelen op, en had 's avonds alleen nog maar trek in salade met gebakken tempeh.

Maandag

Ik nam een bakje met rauwe noten, rozijnen en dadels naar mijn werk mee om daar neer te zetten, zodat ik bij lekkere trek altijd iets heb om op terug te vallen. Heel wat beter dan de koekjes en marshmallows in de voorraadkast.

Weer greep ik naar de eenzame brie in de koelkast, en een stemmetje in mijn hoofd zei: "Hmm ik mag geen niet-biologische zuivel, maar het is toch ook zonde als dit straks weggegooid moet worden?" Maar toen ik verlekkerd de wikkel wegvouwde bleek het kwaad inmiddels geschied. De brie was bruin en zompig. Dat zal me leren.

Een week op weg

Op Blue Monday, de dag dat Nederland massaal z'n goede voornemens weer heeft laten varen, startte ik met mijn Grootse Plannen richting een lichter leven. Een wekelijkse 'verantwoording', bedacht ik me, is misschien wel een mooie stok achter de deur om de goede moed er in te houden.

Die gaan fijn allemaal de deur uit!

Minder spullen
Honderd bezittingen minder aan het eind van 2014, dat was het voornemen. Nou, dat loopt als een tierelier. Als ik in dit tempo doorga, zit ik aan het eind van het jaar in m'n nakie op het kale beton. Niet dat dat nou helemaal de bedoeling is, maar zo'n beginspurt is zeker lekker. Zeventien items kregen een nieuwe eigenaar, via een weggeefhoek op facebook en via een weggeeftafel in ons pand. Een aantal potten muurverf staan klaar om de komende week afgehaald te worden door verschillende mensen, en mijn super-de-luxe stoomstrijkijzer heb ik klaargelegd om naar de kringloop te brengen. Ik strijk mijn kleren tegenwoordig toch nooit meer. 

Minder uitgaven
Er is iets misgegaan met mijn salarisbetaling (ik kreeg te weinig uren uitbetaald), zodat ik nu nog steeds de hoogte van mijn nieuwe netto-salaris niet precies weet. Een boodschappenbudget heb ik daarom nog niet opgesteld, maar ik hou nu wel beter in de gaten waar ik geld aan uitgeef. Ik heb het boodschappen doen deze week steeds bewust uitgesteld, en me uit pure arremoei maar beholpen met zelfgemaakte chocolademousse en ander restmateriaal. Vervolgens kocht ik donderdags grof in bij een kleine biowinkel. De rekening was exorbitant hoog: zo rond de 75 euro. Ik troostte me met de gedachte dat ik daarmee een kleine voorraad heb aangelegd, waardoor ik de komende weken goedkoper inkopen kan doen. Ik kocht namelijk onder meer een kilozak rauwe noten, een kilo dadels en een kilo rozijnen. Het etentje buiten de deur na afloop van een vergadering kostte me 14 euro.

Minder kilo's
Heel wijselijk heb ik niet ingezet op crash-diëten, maar op het omvormen van mijn eetgewoonten. Ik nam me voor om een maand lang 1) geen suiker te eten, en 2) als ik zuivel eet, te kiezen voor biologisch. Ik geloof niet dat ik deze week een grammetje ben afgevallen, maar ik heb wel veel gezondere dingen in m'n mik geschoven. Morgen daar maar even een apart blogbericht over, anders wordt dit zo'n ellenlange lap tekst. 

Minder grote voetafdruk
Dit punt is lekker gaan sudderen. Ik bestelde een libidoverlagende huisbroek van fleece (ieks!), die ervoor zorgt dat ik de verwarming minder hoog hoef op te draaien (jeuj!). Verder heb ik nagezocht welke producten ik beslist biologisch wil kopen, en welke af en toe ook wel eens budgetvriendelijker regulier mogen, omdat de reguliere variant met relatief weinig bestrijdingsmiddelen en andere rotzooi is geproduceerd. Ook ben ik kritisch door mijn verzorgingsspullen gegaan. Maar daarover een keer een apart blogje.

Meer boeken
Lezen is voor mij pure luxe, iets waarvan ik het mezelf niet gauw 'toesta' om tijd aan te besteden. Dat ik de regel heb gesteld om dit jaar minimaal vijftig boeken te lezen is dus echt een cadeautje aan mezelf. Ik zit al op 8,5 boeken, dus ik loop zelfs voor op schema.

Meer lopen
Aan het eind van 2014 wil ik graag moeiteloos 10 kilometer kunnen wandelen. Een paar jaar geleden wandelde ik bijna dagelijks wel minimaal een uur, en vond ik dat heerlijk. Toen begonnen hardnekkige voetkwalen met bijbehorende moeilijke namen op te spelen. De afgelopen drie jaar heb ik drie keer dure steunzolen laten maken, maar die zijn allemaal niet bruikbaar. Ten einde raad richtte ik me afgelopen maand tot de huisarts, die me naar een orthopeed verwees. Deze stuurde me naar het ziekenhuis voor röntgenfoto's. De afgelopen week belde ik de orthopeed om een nieuwe afspraak te maken. Ook mailde ik mijn laatste steunzolenmaker dat ik nu vreemdga met de orthopeed. Ik kreeg een vervelend mailtje terug, waar ik vervolgens de hele nacht buikpijn van had. Een mietje ben ik ook. Maar ik ben nu vastbesloten het dit jaar voor elkaar te krijgen dat ik weer lekker kan lopen. Koste wat kost. Helaas ook letterlijk, want met mijn niet-vooruitziende blik heb ik bij het afsluiten van mijn zorgverzekering voor het maximaal eigen risico gekozen. 

Fijne nieuwe week allemaal!

Versoberen met chocolademousse

Ik ben gewend om meteen naar de winkel te rennen als ik ergens een gebrek aan meen te hebben. Of als ik domweg even een verzetje wil. Er zit een supermarkt pal naast mijn werk, en eentje op loopafstand van mijn huis. Op mijn boodschappenlijstje schrijf ik alleen de dingen die ik echt niet moet vergeten, en verder laat ik me inspireren door het aanbod. Af en toe waai ik dan ook nog bij een biologische winkel langs. Een boodschappenbudget heb ik niet vastgesteld, een boodschappenplan evenmin. Het resultaat laat zich raden: ik kom altijd wel met meer thuis dan ik van plan was, en moet het lekkerste dan natuurlijk per direct even 'voorproeven' (lees: direct tot de laatste kruimel of druppel soldaat maken).

Dat gaan we anders doen. Morgen krijg ik mijn eerste salaris van 2014, en dan weet ik wat het nieuwe netto bedrag is dat ik maandelijks te besteden heb. Dan ga ik bepalen wat mijn wekelijkse boodschappenbudget wordt. Ook wil ik vaste boodschappendagen gaan instellen, en wat meer gaan plannen wat ik elke avond wil gaan eten. Ik denk er over om wekelijks online boodschappen te bestellen bij Odin (donderdags af te halen bij een groenteboer in de buurt), en dat aan te vullen met één ander boodschappenmoment per week.

Om warm te lopen onderdrukte ik deze week mijn impuls om na werktijd de supermarkt in te duiken, en probeerde ik het te redden met de dingen die ik nog in huis had. Morgen na het zwemmen houd ik dan stil bij de kleine biologische winkel op mijn route voor een aantal dagen aan boodschappen. Voor zojuist moest ik dus mijn best doen een verantwoorde restjeslunch te improviseren. Bleek ik nou net de ingredienten in huis te hebben voor een goddelijke veganistische, suikervrije en rauwe chocolademousse! Het recept ervoor zag ik gisteren op facebook voorbijkomen:

Ik hielde me niet helemaal aan het recept. Omdat ik niet alles in huis had, maar ook omdat gehoorzaam recepten volgen niet in mijn aard zit. Ik mikte twee avocado's en een paar scheppen rauwe cacao in de Nutribullet-blender. In plaats van vloeibaar zoet nam ik twee scheppen palmsuiker. De kokosolie liet ik niet eerst smelten maar gooide ik er als een brok bij. Teveel gedoe. In plaats van frambozen gebruikte ik een banaan en een het sap van één sinaasappel. Een klein beetje water erbij omdat mijn blender anders protesteert. Tenslotte voegde ik nog een paar korrels Keltisch zeezout toe en een schep lucumapoeder, omdat ik die tovermiddeltjes nu eenmaal in huis heb.

Een uur in de koelkast, zei het recept. Wie heeft die tantaluskwelling nou weer bedacht? Meteen aanvallen natuurlijk! Garneren deed ik met kokosrasp.

In 30 dagen terug op koers

Morgen begint het. Stap 1 op weg naar gezonder en duurzamer eetpatroon. Dertig dagen lang zet ik in op het volgende:

- Geen suiker (incl. synthetische zoetstoffen en witmeel)

- Alleen biologische zuivel (en slechts in beperkte mate)

Nou ja, en verder grotendeels biologisch. En niet teveel tarwe. En iedere dag een vers sapje of verse smoothie zou ik ook wel weer kunnen invoeren. Dat klinkt best hoogdravend voor een eerste fase, hoor ik je denken, maar dat valt in de praktijk reuze mee. Het is namelijk al behoorlijk bekend terrein voor me. In mijn normale boodschappengang koop ik eigenlijk geen overbewerkte producten waar suiker aan toegevoegd is, en is minstens de helft tot driekwart van mijn boodschappen biologisch. De afgelopen maanden is daar echter de slop er een beetje in geraakt. Kerstdiners, oliebollen, koekjes op het werk, een snackje hier, een snaaitje daar. Etcetera. En als ik eenmaal begin is het hek van de dam. Daarom 30 dagen om mezelf weer op de rails te zetten.

Suikervrij is trouwens big business. Bij Miss Natural Lifestyle kan je je aanmelden voor een gratis Week zonder suiker of een betaalde suikerloze 40-daagse cursus. Ik eet suikervrij is een gratis online cursus van 12 dagen, waarbij je na afloop wordt verleid om toch nog het een en ander aan e-books te kopen. Tegen een vergoeding kan je ook meedoen aan de schreeuwerige 30-daagse Sugarchallenge. En dan zijn er sites als Blij zonder suiker voor inspiratie en recepten. Eet goed voel je goed houdt een suikerpauze van drie weken, met vele blogvolgers in haar kielzog. En blogsters Sjouke en Het rijke wijf van twee hoog achter doen het ook. Kortom: suikervrij is helemaal hot en happening.

Om mijn gezonde start alvast te vieren toog ik vanmiddag naar de Tuinen voor wat verantwoorde aankopen. Een bak palmsuiker voor als ik toch wil zoetekauwen (ik wilde eigenlijk kokosbloemsuiker maar kwam per ongeluk met dit thuis, maar afgaande op internetberichten is dit ook best verantwoord). Rauwe noten. Een pot pindakaas voor op m'n werk. En als klap op de vuurpijl trakteerde ik mezelf op vijf decadente Nakd-repen repen. Suikervrij, zuivelvrij, glutenvrij en rauw. Een luxe tussendoortje, voor elke middag eentje.

Maar ik was nog niet goed en wel thuis, of er gebeurde dit:

Nomnonnom, alle repen op!

Zucht. We hebben nog een lange weg te gaan..

De tien geboden voor een gezonder en eenvoudiger leven

 

Ik heb niet zoveel met goede voornemens, want daarvan weet iedereen dat je ze toch binnen de kortste keren weer laat varen. Uit onderzoek schijnt gebleken te zijn dat meer dan 90% van de goede voornemens al verdampt zijn tegen de tijd dat het februari is.

En toch. Toch heeft het wel wat, de symboliek van een nieuw jaar met nieuwe kansen en mogelijkheden. De bezem door je leven halen, en met een frisse en kritische blik kijken naar het jaar dat voor je ligt.

In plaats van goede voornemens maken schreef ik soms rond de jaarwisseling een brief aan mijn toekomstige zelf, die exact een jaar ouder was. Ik schreef dan over mijn verwachtingen en wensen voor het komende jaar. Heel bijzonder om dat een jaar later te herlezen. Soms ook heel confronterend, dan bleken kaartenhuizen van dromen ingestort. Maar soms bleek de werkelijkheid mooier dan ik in mijn brief had durven dromen.

Dit jaar schreef ik ook zo'n brief, die opgeborgen blijft tot eind december 2014. Maar ik bezon me ook op een jaarproject. Een jaarproject om lichter te leven. Met minder kilo's op de weegschaal, een minder grote mondiale voetafdruk, minder financiële uitgaven en minder zooi om me heen. Maar juist met meer plezier, meer tijd om met een boek op de bank te kruipen en meer schijt aan wat de maatschappij van me verwacht, aan 'hoe het hoort'.

Idealiter, aan het eind van 2014:
1. Heb ik me een gezonder eetpatroon aangewend met voornamelijk biologisch, onbewerkt, suikervrij en zuivelvrij voedsel
2. Ben ik minimaal 15-20 kilo afgevallen en draag ik maat 46-48 (nu maat 50)
3. Kan ik een wandeling van minimaal 10 kilometer maken (pijnvrij en met plezier)
4. Heb ik in een jaar tijd minimaal 50 boeken gelezen
5. Heb ik minimaal 3000 euro op mijn spaarrekening staan (om een deel van mijn studieschuld af te kunnen betalen en mijn verhuizing in 2015 te kunnen financieren)
6. Heb ik een herbestemming gevonden voor minimaal 100 spullen uit mijn huis
7. Heb ik een aantal gewoonten en producten vervangen door duurzamere alternatieven
8. Heb ik als punt 8 nog een leuke uitdaging bedacht en volbracht
9. Heb ik via dit blog regelmatig verslag gedaan van mijn vorderingen (en mislukkingen) en heb ik me laten motiveren en inspireren door meelezers en medebloggers
10. Heb ik voor 2015 geen 10-puntenlijst meer nodig om mijn leven te verbeteren

Ambitieuze plannen, niet? We noemen ze dan ook maar geen 'goede voornemens', want dan zijn ze gedoemd te mislukken natuurlijk. En in plaats van ze rond Blue Monday -de deprimerendste dag van het jaar waarop mensen massaal hun goede voornemens al hebben laten varen- alweer aan de wilgen te hangen, ga ik er dan juist vol mee van start. Ik heb er zin in! Lees je mee?